Toen het allemaal begon…
Op 9 oktober 1929 werd Wayman Mitchell geboren, in een wereld van economische depressie, hij groeide in zijn jeugd op in een gebroken gezin in Prescott, Arizona. Na zijn diensttijd trouwde hij met zijn vriendin Nelda en na het overlijden hun eerste kind zetten beiden hun eerste aarzelende stappen richting God. Dit werd al gauw een sleur en pas toen Mitchell op een moment in zijn leven werd geconfronteerd met zijn geloof en geloofswaarden, realiseerde hij zich zijn eigen verantwoordelijkheid in het kennen van Gods Woord. Toen hij daarop de Bijbel ging bestuderen, ontdekte hij de verlossende kracht van het bloed van Jezus Christus en het Evangelie.
Tijdens een kerkdienst in 1955 werd Mitchell na een bekeringsgebed vervuld met de Heilige Geest en hij begon, net als vele christenen op de pinksterdag, in andere tongen te spreken. Dit was een geheel nieuwe en overweldigende ervaring voor hem, want het feit dat hij bijna niets wist over de Heilige Geest en het spreken in tongen, was voor hem achteraf een bevestiging van Gods Werk in zijn leven. Op dat moment kreeg hij een profetie over dat God zou gaan bewegen “in de landen van de wereld en de eilanden van de zee”.
Na deze dienst ontstond na een bepaalde periode en door Gods werk in zijn leven de roeping om te preken hierop ging hij in gesprek met zijn voorganger deze gaf hem het advies naar een Bijbelschool te gaan.
De groei…
Op de Bijbelschool kreeg hij fundamentele kennis van Gods woord mee, maar praktisch was hij onvoorbereid op de dagelijkse realiteit van het leven. Het tot geloof brengen of tot bekering leiden van mensen en het bereiken van de wereld vraagt om een uitgebreidere benadering dan wat hij geleerd had op de Bijbelschool.
Na de Bijbelschool kreeg Mitchell zijn eerste bediening als jeugdpastor van een kerk in Phoenix, na een tijd kwam er een voorstel om een kerk over te nemen in het plaatsje Wickenburg. Hier leerde hij veel geestelijke en praktische zaken van evangelisten en andere pastors over het krijgen van opwekking en hij ontdekte mede door hun geestelijke waarheden die sleutels bleken te zijn voor kerkgroei.
Hij kwam er achter dat programma’s niet de (enige) manier zijn om mensen te winnen. De focus was toen veelal gericht op gebieden zoals zondagsschool en christelijke kampen, maar Mitchell zag dat dit meer als een ondersteuning van de kerk, niet het middelpunt van de bediening. Ook het principe om jonge mannen naar de Bijbelschool te sturen, werd gedeeltelijk door Mitchell aangepast door de mannen met een roeping een platform te bieden voor het opdoen van meer praktijkervaring.
De visie en opwekking…
In 1970 nam pastor Wayman Mitchell een kleine kerk over in Prescott, Arizona. Deze kerk van 35 mensen had daarvoor vele moeilijkheden doorstaan, maar Mitchell vond hier mensen die zich bruikbaar opstelden en naar zondaren en de wereld wilden uitreiken.
In die tijd was er een grote opwekking gaande onder de hippies en hieruit ontstond de ‘Jesus People’-beweging. Deze ‘Jesus People’ begonnen met duizenden tegelijk door de straten te marcheren, vertelden iedereen dat Jezus hun hart veranderd had en dat Hij hen vrij gemaakt had van drugsverslaving, leegte en doelloosheid. Zelfs enige grote kranten in de Verenigde Staten schreven hierover. ‘Time Magazine’ verklaarde: “Jezus leeft volop in het radicale Geestesvuur van een groeiend aantal jonge Amerikanen Dit is hun boodschap: de Bijbel is waar, er gebeuren wonderen” (Time Magazine, 21 juni 1971). ‘Het Beste’ verhaalt over samenkomsten in Houston, Texas waar 11.000 jonge mensen naar voren gaan om zich te bekeren en voor Jezus te gaan leven (Reader’s Digest, maart 1972). Prescott lag in die tijd op een drukke hippieroute en de kerk bereikte veel hippies met het evangelie.
Mitchell leerde en trainde samen met anderen de mensen in de Prescott-gemeente, op basis van zijn ervaringen, zijn principes over kerk planten, Discipelschap en leiderschap en uiteindelijk was de kerk in Prescott in staat om enkele van deze mannen naar andere steden te sturen om daar nieuwe kerken te beginnen. Zo was de basis gelegd voor een beweging die steeds grotere vormen aannam. De kerken die vanuit Prescott waren uitgestuurd, werden met de tijd volwassen genoeg om zelf weer echtparen uit te sturen naar andere steden. Mitchell kreeg geregeld open deuren om ook in het buitenland aan het werk te kunnen en al gauw gingen er mannen naar onder andere Mexico, de Filippijnen en Australië om kerken te planten.
Het begin in Nederland…
De open deur in Nederland was er in 1978 in de vorm van een kleine Bijbelstudiegroep in Steenwijk. De groep bestond uit ongeveer 30 personen en verlangde naar een pastor. Eén van de discipelen nam toen de leiding op zich. Mitchell steunde hem in het bouwen van de kerk en haalde hem regelmatig over naar de halfjaarlijkse Bijbelconferenties die in Prescott worden gehouden. Zo werd de visie van de CFM in de Nederlandse fellowship ingeplant. De kerk verhuisde vervolgens naar Zwolle en begon daar te groeien. Uiteindelijk was ook deze kerk bekwaam genoeg om mannen uit te sturen naar andere steden. Daarnaast nam Evangelie Gemeente De Deur in Nederland ook de verantwoordelijkheid op zich voor een halfjaarlijkse Europese Bijbelconferentie.
Op dit moment heeft De Deur in Nederland 49 kerken. Buiten Nederland heeft de Nederlandse fellowship verschillende kerken in Aruba, België, China, De Nederlandse Antillen, India, Peru, Portugal, Slowakije, Spanje, Zuid-Afrika, Suriname en Tsjechië.
Vandaag de dag…
De CFM-gemeenten in Nederland dragen de naam “Evangelie Gemeente De Deur”. Mensen komen niet naar Evangelie Gemeente De Deur, omdat ze deze kerk leuker of beter vinden dan een andere kerk. Ze komen onder andere door de prediking die hun uitdaagt tot een persoonlijk contact met Jezus Christus en omdat De Deur nog steeds vasthoudt aan de visie en opdracht om het evangelie te verkondigen door middel van Discipelschap, verschillende vormen van evangelisatie, (interactieve) muziekavonden, toneel/drama, en het uitsturen van echtparen in het zendingsveld.